100 χρόνια Ολυμπιακός , 33 χρόνια γαύρος (απο τα συνολικά 37). Αυτό είναι η ζωή του γράφοντος.
Έγινα Ολυμπιακός..απο τη φανέλα του άρθρου, μου την έδωσε η αδερφή της γιαγιάς μου,πως που τί κανείς μη ρωτήσει ουτε η ίδια δε θυμάται . Αν και Πειραιώτες κανείς στην οικογένεια απο παππού και τον πατέρα μου δεν ήταν Ολυμπιακοί… Εθνικός και Άρης… Ο παππούς τον προλαβε ο Εθνικός, γεννηθείς το 1920 και ο Εθνικός το 1923 και ο πατέρας μου απο επιλογή δική του , απο αγαπημένους ποδοσφαιριστές και καλαθοσφαιριστές…και η μητέρα μου Αθηναία…
Ολυμπιακός στο σπίτι μόνο εγώ… Ακόμα και κολύμβηση,στον ισχυρό τότε Εθνικο έμαθα…ομως έγινα ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ απο επιλογή. Για αυτο και άλλωστε είμαι πολυ αντικειμενικός και όχι με κλειστά οπαδικά μάτια.
Πρώτη μνήμη, το Τελ Αβίβ σαν είδηση σαν να το θυμάμαι τώρα,πως κατάφερε και έχασε το ματς.Το θυμάμαι και θυμάμαι τα νεύρα που είχα οταν σήκωσε ο Παναγιώτης Γιαννάκης την 1η Ευρωλίγκα του Παναθηναϊκού.
Πρώτο ματς ομως,στο παλιό Καραϊσκάκη…. 13 Απριλίου 1997 Ολυμπιακός Βέροια,στα τσιμέντα με ωραίο αφρολέξ. Απο τότε λίγα μάτς, λίγο ΟΑΚΑ συνήθως με ομάδες του Πειραιά, μια φορά Ριζούπολη και μετά Καραϊσκάκη οποτε προλαβαίναμε.
Το έχω γράψει πως είμαι του μπάσκετ , με διαρκείας όταν ειχα μπόλικο ελεύθερο χρόνο. Δεν ξέρω ίσως γιατι είναι το μονο σπορ που δεν είμαστε πρώτοι σε κατακτησεις .. Αλλα ο Ολυμπιακός είναι ενας και αδιαίρετος.
Δεν θα περιφανευτώ πως ακολουθώ την ομάδα λόγω χρόνου ειδικότερα,ουτως η άλλως και Ευρώπη..μια φορά εχω παει στο επαναληπτικό με τη Μπεσικτάς οταν φίλος μας Έλληνας της Πόλης μου έδωσε το διαρκείας που είχε με τους ασπρόμαυρους… ( Α ρε Λεάλι μανταλάκια ειχαν τα χέρια σου) και λόγω θέσης δεν έβγαλα άχνα ουτε στιγμή πόσο μάλλον στο γκολ του Ελιονούσι..
Δυο φορές έχω κλάψει για τον Ολυμπιακό μας,μια φορά στο καλάθι του Πρίντεζη και πέρυσι στο 2ο γκολ του Ελ Κααμπι στον επαναληπτικό με την Αστον Βίλα οταν κατάλαβα πως ο Θρύλος μας είναι στο τελικό.
Η 29η Μαϊου , η αύρα που είχε η πόλη,η ομάδα δεν της άφηνε αποτέλεσμα άλλο πέραν της νίκης, το αισθανόμασταν όλοι ,έτσι και έγινε. Αυτή η ημέρα οπως και το ξημέρωμα της 30ης Μαϊου με τα πανηγύρια μετά,ίσως είναι το μόνο που θυμάμαι δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο που πέραν απο τις όμορφες αλλα και δυσαρεστες προσωπικές και οικογενειακές μνήμες που έχω και με έχουν διαμορφώσει ως άνθρωπο. Ίσως και επειδή ειναι το μοναδικό εκτός των δυο προαναφερθέντων (ελπίζω μέχρι το επόμενο)που πιστεύω θα θυμάμαι…μέχρι να εγκαταλείψω το μάταιο τούτο κόσμο.
Ο Ολυμπιακός είναι οι άνθρωποι του, ο κόσμος πρώτα και μετά οι παίκτες και οι πρόεδρο, είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο,μοναδικό στην Ελλάδα (και μετά ακολουθούν οι προσφυγικές ομάδες , με τα βιώματα και τις μνήμες του παλιού και του νέου τόπου). Όμως δεν μπορώ να μην αναφερθώ σε ανθρώπους τοτέμ στα μάτια μου οπως ο Μουράτης,ο Ρωσίδης,ο Δεληκάρης, ο Αναστόπουλος, ο Καμπούρης, ο Ντράγκοβιτς,ο Καραταϊδης, ο Καραπιάλης, ο Τζόλε, ο Τζιοβάνι, ο Πρίντεζης ,ο Σπανούλης και τελευταία όσα παιδιά έχουν έρθει απο τις ακαδημίες και ανέβηκαν στον Ολυμπο του Ευρωπαικου ποδοσφαίρου (δεν θέλω να αδικήσω κανεναν σας γι αυτο δεν λέω ονόματα).
Δεν αναφέρω επίσης κανένα παιδί απο το πόλο γιατι είναι τόσο πολλά και δε θέλω να ξεχάσω. Αυτοί είναι μύθοι του αθλήματος πανευρωπαικα και παγκόσμια κατα την αποψη μου. Αυτοί μας κάνανε Ολυμπιακούς και κρατάνε ζεστή και αναμένη την Ερυθρόλευκη φωτιά!
Εύχομαι να μαστε καλά και να ζούμε στα 150 του Ολυμπιακού
Υγεία σε όλους και πολλές επιτυχίες στον δαφνοστεφανωμένο μας έφηβο που έγινε 100!!!
υ.γ. Το παρόν κείμενο γράφτηκε μέσα σε 10 λεπτά, βάζοντας κάτω σε λέξεις όσα έχω νιώσει απο πέρυσι το Μάιο και ειδικά το τελευταίο 4ημερο με τους εορτασμους,στο καιρό θα συμπληρώνεται και με άλλες σκέψεις,ισως εδώ ίσως σε ένα μέρος δεύτερο…είδωμεν
