Τα περισσότερα καΐκια αράζανε στα Λεμονάδικα, δηλαδή εκεί που είναι ο Σταθμός του Ηλεκτρικού. Άλλη ονομασία του κομματιού του λιμανιού εκεί είναι Λιμένας Αλών. Τα καΐκια δένανε σε ντάνες και περιμένανε τη σειρά τους για να ξεφορτώσουν. Τι μεταφέρανε; Φρούτα, αλεύρι και πολλά άλλα τρόφιμα. Εκεί κοντά επίσης για πολλά χρόνια ξεφορτώνανε κάρβουνο το οποίο ερχόταν από το Άγιο Όρος. Μάλιστα επειδή δεν υπήρχαν μέσα για να ξεφορτώνουνε από τα καΐκια, χρησιμοποιούσανε κοφίνια (!) για να βγάλουν το φορτίο… Μαύριζαν τα πάντα… Εκεί που είναι σήμερα το κτίριο της Danaos, τα διάφορα πλεούμενα τροφοδοτόντουσαν με νερό. Δεν γνωρίζω αν το νερό ήταν και πολύ… πόσιμο, αλλά ήταν το λιγότερο αφού για πολλές μέρες κατά τη διάρκεια των μπάρκων τα πληρώματα δεν είχαν να φάνε και να πιουν αλλά κατάφερναν να επιβιώσουν. Σήμερα διαμαρτυρόμαστε για χίλια δυο… Πόσο ξύλο θέλουμε…

Βέβαια από τότε η λαμογιά ήταν στο αίμα του Έλληνα.Μια μέρα λίγο μετά το τέλος του Β’Παγκοσμίου πολέμου, το καΐκι του παππού και του προπάππου μου ήταν δεμένο κοντά στις δεξαμενές Βασιλειάδη, ίσως εκεί που είναι δεμένο τώρα το μουσειακό πλοίο Ελλάς Λίμπερτυ. Πήραν εντολή (δεν ξέρω τι μέσα επικοινωνίας υπήρχαν τότε στα καΐκια) να ξεκινήσουν για να αποπλεύσουν από το λιμάνι του Πειραιά, όμως μέσα από τον κεντρικό λιμένα είχε ξεκινήσει ένα μεγαλύτερο σε όγκο πλοίο. Δυστυχώς το αποτέλεσμα αυτού ήταν να προσκρούσει πάνω στο καΐκι και αυτό με τη σειρά του να αρχίζει να παίρνει νερά. Με τις χίλιες προσπάθειες κατάφεραν να το πάνε σε κάποια αβαθή κοντά στις δεξαμενές.

Ενώ το φταίξιμο ήταν του λιμενικού, ήρθαν με ύφος 25 καρδιναλίων να ζητήσουν το λόγο από τους προγόνους μου. Λίγο ακόμα και αν δεν είχαν επέμβει οι ψυχραιμότεροι και θα τους είχαν συλλάβει οι λιμενοφύλακες ενώ ήταν του λιμενικού το λάθος! Το καΐκι εφόσον ήταν στα αβαθή ήταν πολύ εύκολο αφού και η ζημιά δεν ήταν τόσο μεγάλη με τα κατάλληλα μέσα να ξανάρθει στην επιφάνεια. Αυτά όλα θα γίνονταν με τη βοήθεια λίγων δυτών και κάποιου κατάλληλου πλοίου… Όμως οι λιμενοφύλακες δεν άφηναν να γίνει η όλη διαδικασία αν δεν παίρνανε τα τάλαντα τους… Με τα χίλια όσα αναγκάστηκαν να τους λαδώσουν αλλιώς το καΐκι θα έμενε εκεί και ο παππούς και ο πατέρας του θα καταστρέφονταν οικονομικά. Βέβαια πολλά άλλα παρολίγον η κανονικά ναυάγια που έλαβαν χώρα στο μεγάλο λιμάνι παρέμειναν στο βυθό δυσκολεύοντας ακόμα και τώρα τα πλοία. Αρκετά ανασύρθηκαν κατά τη δεκαετία του 1980 και του 1990, άλλα παραμένουν ακόμα στο βυθό. Μάλιστα το ΛΑΤΩ το οποίο αποτελεί ένα από τα πλοία της Ελληνικής Ακτοπλοΐας με το μεγαλύτερο βύθισμα έχει αντιμετωπίσει αρκετές φορές προβλήματα με αυτά. Αυτά συμβαίνουν, αλλά τα κρύβουν.

Ευτυχώς όπως θα καταλάβατε το καΐκι σώθηκε και μάλιστα μετά από κάποιο καιρό το πούλησαν και κατάφεραν να κατασκευάσουν καινούριο. Τόσο το παλιό όσο και αυτό ήταν κατασκευασμένα στα ναυπηγεία του Ψαρρού που τότε ήταν κοντά στον Άγιο Διονύση. Ο κυριος Ψαρρός και οι απόγονοί του έχουν τώρα ναυπηγείο στο Πέραμα. Στην προβλήτα κοντά στον Άγιο Διονύση εκεί που τώρα φεύγουν τα πλοία για την Κρήτη, ξεφορτώνανε πορσελάνη και ελαφρόπετρα από τη Σαντορίνη. Ωραία χρόνια τότε, αν και δύσκολα…

Ο Πειραιάς στα ενδότερα… τα περίεργα

Λίγα μέτρα παρακάτω, στη λεωφόρο Μακράς Στοάς, δηλαδή τη σημερινή Γούναρη, υπήρχαν πολλά ξενοδοχεία. Ένα από αυτά ήταν και το Κοντινένταλ το οποίο επλήγη στο βομβαρδισμό του 1944. Τα ξενοδοχεία ήταν φτηνά σχετικά, κάποια ήταν μάλιστα ”της δεκάρας”. Λειτουργούσαν για να πηγαίνουν εκεί οι πόρνες και να εξυπηρετούν τους άνδρες που ήθελαν να κάνουν έρωτα μαζί τους επί πληρωμή… Και όταν λέμε επί πληρωμή πολύ λίγα λεφτά για πολλά… Χαρακτηριστικά ο παππούς μου αναφέρει ένας γνωστός οίκος ανοχής ήταν της Αθήνας… Σχεδόν είχε περάσει όλος ο Πειραιάς από εκεί… Ο καλός και ο κακός. Δεν είχε μόνο η Τρούμπα πορνεία… Και αυτή η Τρούμπα… λίγα στενά παραπάνω υπήρχαν κάποια από τα ωραιότερα σπίτια του Πειραιά… Τι τα χώριζαν; οι σκάλες της 2ας Μεραρχίας παλιότερα οδού Αιγέως. Μου έχει πει τόσο ο παππούς όσο και η γιαγιά μου πως αυτές τις σκάλες φοβόσουν να τις κατέβεις. Λίγο παρακάτω παραμόνευαν κλεφτρόνια, πόρνες και χασικλήδες… Τραγική ειρωνεία πως για πολλά χρόνια ήταν μέχρι πρότινος ο ΟΚΑΝΑ στην περιοχή εκείνη… Λες και συνέχιζε την παράδοση.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, όπως μου διηγήθηκε ο παππούς μου, συνέβη το εξής: Ήταν ένας Ιταλός που είχε ερωτευτεί μια εκδιδόμενη κοπέλα. Όταν λοιπόν ήρθαν οι Γερμανοί, οι οποίοι παρά τα αίσχη που ήξεραν να κάνουν θέλανε να ”επιβάλουν” την ηθική τάξη, ασχέτως αν και αυτοί δεν τη τηρούσαν. Για αυτό το λόγο κυνηγούσαν τον Ιταλό αυτόν επειδή είχε σχέση με μια τέτοια κοπέλα…

Αυτός κάθε που έβλεπε πως έφτανε η Γερμανική περίπολος στο μέρος που έμενε η κοπέλα πήγαινε και κρυβόταν σε ένα βαρέλι κρασιού που υπήρχε σε ένα μαγαζί εκεί κοντά.

Οι Ιταλοί γενικότερα ήταν πιο ήπιοι στις επιθέσεις τους προς τα Ελληνικά εδάφη, εν αντιθέσει με τους Γερμανούς που λόγω των στούκας που έριχναν, προκαλούσαν και το θάνατο αλλά και πολλές φωτιές στα κτίρια που δεν γκρεμίζονταν από το βομβαρδισμό. Ο παππούς μαζί με τους συγγενείς του ανέβαινε στο βουνό που είναι κοντά στον Άγιο Δημήτριο. Κάτω από πολλά σπίτια που είχε εκεί η περιοχή αν και ήταν κατά κύριο λόγο χαμόσπιτα υπήρχαν στα υπόγεια τους καταφύγια που πολλά επικοινωνούσαν μεταξύ τους. Κατά τη διάρκεια του πολέμου καθώς και μετά το τέλος του, ο Ερυθρός Σταυρός βοήθησε αρκετά μεταφέροντας με κάθε τρόπο εφόδια στους πληγέντες, ειδικά αλεύρι, ενώ πολλά καΐκια έφερναν σακουλάκια με χαρούπια κατά κόρον.

Μάλιστα γύρω στην κατοχή και λίγο πιο πριν υπήρχε ένα κινηματοθέατρο, ονόματι Ιλίσια, το οποίο βρισκόταν κοντά λιμάνι στη 2ας Μεραρχίας. Εκεί παίζονταν ταινίες γουέστερν κατά κύριο λόγο, κάτι το οποίο προσέλκυε πολύ κόσμο. Μάλιστα σε αυτό το κινηματοθέατρο ανέβαιναν αρκετά συχνά και επιθεωρήσεις.

Σε αυτές τις επιθεωρήσεις σύμφωνα με όσα θυμάται ο παππούς μου ξεκίνησαν την καριέρα τους ο Νίκος Ρίζος, ο Νίκος Σταυρίδης και η Γεωργία Βασιλειάδου. Κάπου εκεί κοντά ήταν και ένας άλλος κινηματογράφος, το Φως. Στην ευρύτερη περιοχή του λιμανιού και εκεί που είναι οι πιλότοι κοντά, ίσως εκεί που είναι το Λιοντάρι, υπήρχαν μαγαζιά από όπου έπαιρνες και βενζίνα. Ίσως να ήταν κοντά στην είσοδο της ΝΔΑ, στην Προποντίδος.