Πριν λίγες μέρες ένας φίλος της σελίδας,προσπαθούσε να πάει να συμπαρασταθεί σε εναν φίλο του που ήταν σε κάποιο νοσοκομείο .Οσο και αν προσπάθησε, η ΕΛ.ΑΣ. δε του έδινε δυνατότητα…να κινηθεί στην πόλη.
Μας έστειλε 2 σκέψεις ..στεναχώριας ,όχι αγανάκτησης.
Πειραιάς, 18/09/2018 Μεσημέρι – Δημ. Θέατρο. Μια κλούβα των ΜΑΤ έχει παραταχθεί… Η εικόνα “μιλάει” για το τι θα ακολουθήσει… Απόγευμα…η πορεία έχει ήδη ξεκινήσει και…”έρχεται”…η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη… Βραδιάζει…ήδη οι δρόμοι είναι κλειστοί…η είσοδος και η έξοδος προς/απο Πειραιά είναι πρόβλημα… 20:00…Η πορεία επιστρέφει…όσοι προσπαθούν να φύγουν απο τον Πειραιά κινούνται προς τον Άγιο Διονύση και τα στενά της Αγιάς Σοφιάς, αφού όλοι οι υπόλοιποι δρόμοι έχουν σταματημένα αυτοκίνητα που φτάνουν μέχρι τις αρχές της Πειραϊκής… Κάπου εκεί είμαι κι εγώ…προσπαθώ να βρεθώ σε ένα νοσοκομείο…είναι ανάγκη…ένας δικός μου άνθρωπος βρίσκεται εκεί…ενημερώνω για την κατάσταση…”δε θα έρθω σύντομα…κουράγιο…γίνεται πορεία στον Πειραιά…εις μνήμην Π. Φύσσα”… Αναγκάζομαι να παρανομίσω προσπαθώντας να βγώ στο λιμάνι…ένας μοτοσυκλετιστής της ΕΛ.ΑΣ. μου κλείνει το δρόμο…τοποθετεί έναν κάδο δίπλα μου και τον χάνω απ’τα μάτια μου…κάνω ελιγμούς…ένας δεύτερος μοτ/στής εμφανίζεται φανερώς ταραγμένος…”Που πας;”…μου λέει…οι υπόλοιποι οδηγοί βλέποντας την πορεία να κατεβαίνει…κατανοούν πως βρέθηκα εκεί και με παροτρύνουν να σκίσω την κορδέλα που υπάρχει στο σημείο…δεν έχω άλλη δίοδο…η πορεία είναι πίσω μου…το τολμώ…ακούω φωνές απο τον Αστυνομικό…δεν ήμουνα εγώ που είχα προκαλέσει τον τρόμο στα μάτια του…δεν έχω χρόνο για χάσιμο…τον προσπερνώ και προσπαθώ να βρεθώ στην Αγιά Σοφιά…τα καταφέρνω…με μεγάλη καθυστέρηση φτάνω στο νοσοκομείο… Νύχτωσε…επιστρέφω στον Πειραιά…ελπίζω να έχει τελειώσει η πορεία και ο πόλη να έχει επανέλθει σε φυσιολογικούς ρυθμούς…το “ποτάμι” είναι “σταματημένο”…πηγαίνω απο το ΣΕΦ…πάλι σταματημένοι αλλά λιγότεροι…βλέπω ένα ασθενοφόρο…”Γνωρίζουμε αν έχει φύγει η πορεία;”…τους ρωτώ…”Ημαστάν εκεί αλλά έχει επεισόδια, καλό είναι να αποφύγετε το κέντρο” μου λένε…(πως να βρεθεί κανείς στην άλλη άκρη του Πειραιά όμως, θάλασσα απ’τη μια, θάλασσα απ΄την άλλη και στη μέση επεισόδια)…η Μ. Ασίας “ακούνητη”…πόσες εκατοντάδες αυτοκίνητα και δεν μπορούν να φτάσουν στον προορισμό τους… Οι σκέψεις ανάμεικτες…ένας νέος άνθρωπος “έφυγε”…εκατοντάδες νέοι άνθρωποι στους δρόμους λόγω αυτού του γεγονότος…εκατοντάδες αστυνομικοί, πυροσβέστες, ασθενοφόρα, κ.λ.π. επι ποδός…εκατοντάδες άνθρωποι ταλαιπωρούνται αυτή τη μέρα χωρίς να έχουν μερίδιο ευθύνης σε αυτό που αντιμετωπίζουν…χωρίς να φταίνε οι δικοί τους άνθρωποι, τα παιδιά τους που τους περιμένουν στο σπίτι…πόσοι άνθρωποι θα είχαν πραγματικά ανάγκη να βρεθούν σε ένα νοσοκομείο όπως ο υποφαινόμενος και δε θα έφτασαν “εγκαίρως”… Λυπηρό να “φεύγει” ένας νεός άνθρωπος… Δεν είναι κρίμα όμως, λόγω αυτού που έφυγε, να μην μπορεί να σωθεί ένας άλλος;
