Όπως σας είχαμε ενημερώσει, το Τμήμα Θεάτρων και Κινηματογράφων της Διεύθυνσης Πολιτισμού και ο Οργανισμός Πολιτισμού Άθλησης Νεολαίας (ΟΠΑΝ) του Δήμου Πειραιά διοργανώνουν διαλέξεις με θεματικό άξονα το θέατρο με σκοπό την επιμορφωτικού χαρακτήρα ανάλυση και παρουσίαση από νέους ερευνητές, καλλιτεχνικών, κοινωνικών και ιστορικών θεμάτων που αφορούν στο θέατρο, τόσο στο εξειδικευμένο όσο και στο ευρύ κοινό.
Οι διαλέξεις θα πραγματοποιηθούν στη Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά, Φίλωνος 29. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να απευθύνεστε στο Τμήμα Θεάτρων και Κινηματογράφων στα τηλέφωνα 210 4126760 και 210 4126762, 9πμ-12μμ.
Το πλήρες πρόγραμμα όπως ανακοινώθηκε εχθές από το τμήμα Θεάτρων και Κινηματογράφων:
Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου, 19.30
«Ο Δημήτρης Πικιώνης, η Μαρίκα Κοτοπούλη και το θέατρο»
Εισηγήτρια: Παναγιώτα Κωνσταντινάκου, Δρ. θεατρολόγος Α.Π.Θ.
Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου, 19.30
« Μπερνάρ – Μαρί Κολτέζ: η πάλη των κοινοτήτων. Βία επιθυμία ευθύνη»
Εισηγήτρια: Ολυμπία Γλυκιώτη, θεατρολόγος, Π.Μ.Σ. Τμήματος Θεατρικών Σπουδών, Φιλοσοφικής Σχολής, ΕΚΠΑ
Τρίτη 10 Μαρτίου, 19:30
«Ένα θεατρικό κείμενο για τα παρισινά γκέτο: αφορμή για στοχασμό πάνω στις αποτρόπαιες συνθήκες που υιοθετεί ο νέο – αποικιοκρατισμός»
Εισηγήτρια: Ελένη Κουτσιλαίου, Ηθοποιός, θεατρολόγος, Π.Μ.Σ. Τμήματος Θεατρικών Σπουδών, Φιλοσοφικής Σχολής, ΕΚΠΑ
Πέμπτη 19 Μαρτίου, 19:30
«Παρουσίαση συλλογής Μάνου Κατράκη, μέρος δεύτερο»
Εισηγήτριες: Μαρίνα Ζέρβα, Ελπίδα Λάμπρου, Εύα Παπαδάκη, θεατρολόγοι ΕΚΠΑ
Σας περιμένουμε
Περιλήψεις εισηγήσεων
- Ο Δημήτρης Πικιώνης, η Μαρίκα Κοτοπούλη και το θέατρο
Η ομιλία θα παρουσιάσει τη συνεργασία του γνωστού αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη με την μεγάλη πρωταγωνίστρια και θιασάρχη Μαρίκα Κοτοπούλη τη δεκαετία του 1930.
Η συνεργασία των δύο «ιερών τεράτων» του νεοελληνικού πολιτισμού ξεκίνησε στα 1932, όταν η πρωταγωνίστρια παρήγγειλε στον καθηγητή του ΕΜΠ ένα νέο θερινό θέατρο, όχι μόνο για να στεγάσει την καλοκαιρινή δραστηριότητα του θιάσου της, αλλά και για να αντιμετωπίσει το «αντίπαλον δέος», το νεοσύστατο Εθνικό Θέατρο, που άνοιξε τις πόρτες του στο ανακαινισμένο κτήριο της οδού Αγίου Κωνσταντίνου την άνοιξη του 1932. Ο αρχιτέκτονας σχεδίασε τη μοναδική «αρχιτεκτονική σκηνή» στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου, μια σκηνή που υπαγόρευε ένα νέο σκηνογραφικό σύστημα που αντιμαχόταν τον κυρίαρχο ιλουζιονισμό.
Στη συνέχεια, ο Πικιώνης συνέπραξε με το ζωγράφο Γεράσιμο Στέρη και μαζί σχεδίασαν σκηνογραφίες για τη χειμερινή σαιζόν του θιάσου Κοτοπούλη, ακολουθώντας τις αρχές ενός προωθημένου όσο και πρωτόγνωρου για τη χώρα σκηνογραφικού μοντερνισμού. Η σφοδρή αντίδραση της κριτικής εναντίον της «υπερ-μοντέρνας» τεχνοτροπίας των σκηνογράφων, μπορεί να αποκάρδιωσε τους δύο συνεργάτες που εγκατέλειψαν τη σκηνή, αλλά δεν στάθηκε ικανή να αποτρέψει την αναπόφευκτη αν και αργόσυρτη εγκαθίδρυση του σκηνογραφικού μοντερνισμού στο θεατρικό τοπίο της χώρας – πρόκειται για μια πραγματικότητα που διατηρεί τα σημάδια της έκδηλα μέχρι σήμερα.
- Μπερνάρ-Μαρί Κολτέζ: Η πάλη των κοινοτήτων. Βία, επιθυμία, ευθύνη
Ανανεωτής της σύγχρονης γαλλικής δραματουργίας, ο Μπερνάρ-Μαρί Κολτέζ (1948-1989), εξέθεσε συστηματικά στο έργο του την αδυσώπητη σύγκρουση, τη βία και τη βαρβαρότητα που προκύπτει από τη συνάντηση ετερόκλητων κοινοτήτων που χωρίζονται στο πλαίσιο του μετα-αποικιοκρατικού κόσμου από την άβυσσο της εθνικής, φυλετικής, πολιτισμικής και κοινωνικής διαφοράς, ανασύροντας το επίκαιρο ερώτημα της σχέσης της Δύσης προς το άλλο, το ξένο, το ανοίκειο.
Αν η αντιπαράθεση λευκών νεοαποικιοκρατών και νέγρων γηγενών σε ένα εργοτάξιο στη Δυτική Αφρική (Αγώνας νέγρου κατά σκύλων), ευκατάστατων Γάλλων και εκτοπισθέντων από τη μακρινή πατρίδα τους άστεγων ενοίκων μιας εγκαταλελειμμένης αποβάθρας στις παρυφές της πόλης (Δυτική Αποβάθρα) απεικονίζει την αδυσώπητη πάλη της δυτικής κοινωνίας με τον Άλλο – τον απομακρυσμένο Άλλο της παγκόσμιας μετα-αποικιοκρατικής γεωγραφίας ή τον εγγύτατο άλλο των περιθωρίων -, η εσωστρέφεια, η αμυντική απομόνωση και η αδιαφορία αποδεικνύονται συνθήκη αυτοκαταστροφής (Επιστροφή στην έρημο). Και η παρουσία του Άλλου, πηγή ενός ακατάσταλτου αιτήματος που διασχίζει φλεγόμενο τον ουρανό της μοναξιάς, θέτει επιτακτικά το ζήτημα της ηθικής ευθύνης και το ερώτημα μιας έσχατης δυνατότητας συνύπαρξης μέσα στη συνείδηση της αδυναμίας της (Η νύχτα μόλις πριν από τα δάση, Στη μοναξιά των κάμπων με βαμβάκι).
3.Ένα (θεατρικό) κείμενο για τα παρισινά γκέτο: αφορμή για στοχασμό πάνω στις αποτρόπαιες συνθήκες που υιοθετεί ο νέο-αποικιοκρατισμός.
«Από τώρα ο δρόμος δεν θα συγχωρεί πλέον.Δεν έχουμε τίποτε να χάσουμε,
τίποτε δεν μας ανήκειΣτον δικό σας τόπο δεν μπορώ να ξεκουραστώ
Που είναι οι ρίζες μας; Ποια είναι τα πρότυπά μας;
Κάψατε τα φτερά μιας ολόκληρης γενιάς
Τα θρυμματισμένα όνειρα έχουν χαλάσει
τον σπόρο της ελπίδας.»
SuprêmeNTM
Το πρόσχημα της καταγραφής ενός εφηβικού έρωτα που συνθλίβεται από τις αποτρόπαιες συνθήκες ζωής των παρισινών γκέτο σκιαγραφημένο μέσα από το προκλητικά σκληρό, άσεμνα τρυφερό και, εν τέλει, βαθιά ποιητικό κείμενο με τον σχεδόν παιδικό τίτλο: «Η Λίλα λέει», χρησιμοποιεί – ο μυστικοπαθής ως προς την ταυτότητα του – συγγραφέας για να χαρτογραφήσει ένα ζοφερό κοινωνιολογικό ταξίδι στον κόσμο των νέων ανισοτήτων που βιώνουν οι 3ης και 4ης γενιάς μεταναστών στα παρισινά προάστια, που ο κόσμος του «διαφωτισμού» έχει μετατρέψει σε ανθρώπινες χωματερές, ενταφιάζοντας γενιές και επιμένοντας σε ένα νέο-αποικιακό τρόπο αντίληψης, που οδήγησε στις εξεγέρσεις του Νοεμβρίου του 2007. Το ακραίο γεγονός των δολοφονιών στο σατυρικό περιοδικό “Charlie Ebdo” αναζωπύρωσε με τον πιο τρομακτικό τρόπο ερωτήματα πάνω στον ανάπηρο τρόπο που αντιλαμβάνεται η Δύση τη σχέση της με τους άλλους πολιτισμούς.
Ο άγνωστος συγγραφέας που υπογράφει με ψευδώνυμο αντλώντας από το πένθος και την ποιητική αποφορά του σύμπαντος του B.M Koltès, δημιουργεί μια γραφή ποιητική που όμως στον πυρήνα της κρατά συμπυκνωμένο πολιτικό στοχασμό: μιλά για τις πόλεις των σύγχρονων «Αθλίων»,[1] που εγκλωβίζονται σε καινούρια «ταξικά και πολιτιστικά απαρτχάιντ»,[2] καθώς η παρωχημένη νοοτροπία των αυτοκρατοριών ξαναχτίζει αποικίες στα περίχωρα του Παρισιού δημιουργώντας νέες και πιο ζοφερές συνθήκες σκλαβιάς.
(Το έργο θα παρουσιαστεί τον Φεβρουάριο του 2015 σε μετάφραση της Μαριάννας Κάλμπαρη και διασκευή και συνσκηνοθεσία με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου στο «Θέατρο Τέχνης.»)
[1] + 2 Όροι από το άρθρο της Μαρίας Λούκα: «Γαλλικά προάστια : το απαρτχάιντ της Republique » («Έψιλον», Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»)
